Kırdım. Gerek yoktu. Haksızdım. Yetinmedim. Arsızdım. Hâlâ öyleyim galiba. Çok zaman olmuş. O kadar da çok değil ama bize göre çok. Alışmışım, en çok da bu yüzden zaman çok geldi. Bilmiyorum bu gökyüzü olayları mı eskileri düşündürüyor. Eski mi sahiden, hayır şimdiden eskiler demesin o da lütfen. Hissiyatını özlüyorum çok. Meğer ne kadar benmişim onunla, kendimle bile ben olmadığım kadar benmişim onunla. Ah tanrım beni ne aptal yarattın. Hayır bunu da söylemek istemiyorum. Beni aptal yaratmadın. Ben sonradan böyle oldum. Söylemek istemediğim ne çok şeyi söylüyorum ben. Ona da yaptım bi çok kez. Acaba aradan geçen zamanın farkında mı? Eğer farkındaysa niye şimdi çıkıp geldin demez mi? Öyle derse nasıl özür dilerim? Demese de özür dileyemiyorum ki. Ah ben neden bunca zaman bekledim? Ben kendime de açıklayamıyorum ki o sorsa cevap vereyim. O da sormayacak ki zaten. Anlamı kaldığını sanmıyorum ki hem cevapların. Nankör değilim sanıyordum bi de kendimi. Hayır değilim ama ya haklıysa. Haklı tabi. Haklı olmasa şimdi böyle tutuşur muydum? Şimdi niye tutuştum onu da anlayabilmiş değilim. Ne oldu ki şimdi birden? Tanrım sen bana yardım et. Elime yüzüme bulaştıracaksam hiç bulaşmayayım. Ama böyle kalsın da istemiyorum. Yüzüm yok ama özür dilemek istiyorum. Tanrım. Madem bana yardım etmeyecektin ne diye aklıma soktun onu gecenin bu saatinde? Melek gibi bi insan değilim ama yine de beni böyle cezalandırma.
Hep aklı başında olan sendin. Bu yüzden bazen anlam veremiyordum benimle neden uğraştığına. Hâlâ bi cevap bulamadım ama yine benimle uğraşmana ihtiyacım var. Yine aklı başında olan taraf olmana. Yine ben konuşmadan beni anlamana ihtiyacım var. Gelemiyorum, gelemiyorum çünkü yüzüm yok ve sen de bunu biliyorsun çünkü benim hâlâ ne kadar çocuk olduğumu biliyorsun. Sandığın kadar çocuk değilim demek istiyorum ama artık seninle iddialaşmaya bile yüzüm yok. işte o kadar haksızım, maalesef tüm hücrelerimle biliyorum. Şimdi yazıyorum çünkü sadece seninle konuşurken düşünebiliyormuşum. Sen olmayınca mecbur yazıyorum. Aslında sen yok musun onu da bilmiyorum. Duvarı ben ördüm. Şimdi hâlâ orda olup olmadığını sorgulamaya da hakkım yok ki. Aslına bakarsan şimdi gelip özür dilemeye de hakkım yok benim. Evet. Bak seninle konuşunca nasıl da çözüyorum kafamın içinde. Evet, benim artık seninle hiçbir şey konuşmaya hakkım yok.
Eğer sen de beni özlediysen özür dilerim, belki de artık özlemiyorsun bile ya da belki hiçbir zaman özlemedin. Özlesen de söylemezdin ki. Evet. Özlediysen eğer özür dilerim. Bizi bu hâle ben getirdim. Poğaça yanaklın bizi bu hâle getirdi. Biz diye bi şey var mıydı onu da bilmiyorum gerçi ama. Farketmez yine anlamı olmayan şeyler düşünüyorum. Düşünmek için çok geç kaldığım şeyler. Eğer mümkünse hâlâ seni gözlerinden öpüyorum. Ve eğer mümkünse boynundaki o benden. Eğer mümkünse hayat bizi karşılaştırsın. Bana kırgın olacağın kadar değerli olmamışımdır umarım ama sen öyle biri değildin ki hiç. Bana hep değer verdin. Zaten şimdi mahvolmamın sebebi de bu ya. Yine de kırgın olmamanı umuyorum. Aptal olduğumu düşünüyorsundur umarım sadece. Bencil olduğumu düşünüyorsundur umarım sadece. Biliyorum hakkımda çok şey düşünmüşsündür zamanında. Beni senden iyi tanıyan biri olmamıştır ki hayatımda. Artık uzatmak istemiyorum. Beni affetmeni beklemeye bile hakkım yokken her şey için özür diliyorum. Başka hiçbir söze dilim dönmüyor. Özür dilerim ve bana kattığın her şey için teşekkür ederim. Seni kaybetmek benim pişmanlığım olacak hayatım boyunca. Böyle güzel bi insan olduğun için teşekkür ederim.
Tanrım, kısa sürmesine ve kötü bitmesine rağmen yine de beni onunla karşılaştırdığın için teşekkür ederim.

Önemli olan boyu değil işlevi derdiniz siz...

Adını unuttuğum bi tatlı... Hani Ramazan ayında çıkar, sütlü bi tatlı, üstüne ufak bi meyve ya da ceviz, antep fıstığı falan koyarız.

Çocukken Google’a nı nı nı diye şarkı aratmıştım. Keşke o güne geri dönsem şarkının adını öğrendim.

Neden öyle diyorsunuz belki köpek mini eteğiyle tahrik etmiştir yaşlı amcacığımızı, belki rızası vardı onun da